Günün nefesine dolanmıştı rengin
Yansımanı gördüm dallarının arasından.
Rüzgâr yanak alırken yapraklarından
Çıkıverdin
Kırmızı sardunyam…



Bahardan başladın tomurcuklarına
Toprak, hava, su âşıkların.
Seninle çocukluğum gelir
Tırnaklarımda, dökülen kırmızı yaprakların!
Vefasın
Çatısız evimin düş sokağına…





Artık bir “Selin”im var kırmızı sardunyam!
Tişort beğendi kendine, kendi gibi küçücük dört beden.
Su yeşili, karpuz kollu,
Göğsünde mavi bir kelebek uçuyor, her yanı çiçek tane tane turuncu…



Şimdi avuçlarımda saçlar büyütüyorum ona
Çiçeklerinin kıvrımlarından bukleler uzatıyorum yanaklarına.
Sarı teni pembe baksın diye, bir çimdik kırmızından alıyorum
Ve uçuşan yapraklarını koyuyorum göğüs ve kollarındaki bantlarına.
İnce sesine bahar çoşkunu, neşeni çınlatıyorum göğün göğün…
Narin değil ki artık bacakları ip atlarken!
Gövdenle öyle güçlendiriyorsun ki
Bak, seksekte taşı nasıl da atıyor 10’a,
Çizgilere basmadan nasıl da sekiyor hızlıca!,
İri siyah gözlerine doğan kuşlarmış kirpikleri, kaşları
Serpilince kanatlanıp uçan.
Biz seninle tel tel yuvalar yaptık dönerler birazdan.
Artık sallanan, ağzı dili bağlı acımalara
Bir ayıcık sessizce ağlamıyor kollarının arasından.





Mahzun kırmızım
Duyuyor musun Sevgili sardunyam?
Selinler şarkı söylüyor üzerlerinde kendi beğendikleri tişortlarıyla masallarından.


Ve büyüyor kırmızı sardunyalar...








ezgi ç.
18.05.2010