B A R C I N
Türkmenler baharda yaylaya çıkar,
Kıl çadır kurulur, ateşler yakar,
Kuzular meleşir, çocuklar oynar,
Şenlenerek coşar, Barcın TÜRKMENİ.

Doğada karlar erir, dere çağlar,
Türkmenler doğada keyfine bakar.
Bayırın böğründe Kardelen açar,
Itır koku saçar, Barcın YAYLASI.

Belden de, obanda Pazar kurulur,
Dost ve arkadaştan haber sorulur,
Kar sulu çeşme başında durulur,
Karlı pekmez içer, Barcın YİĞİDİ.

Taşeli’nde rakım iki bin elli,
Güzelleri ak benizli, ince belli,
Yaylanın havası her daim yelli,
Üfür, üfür eser, Barcın YAYLASI.

Sütler süzülür, yoğurtlar çalınır,
Otlar derilir, peynirler yapılır,
Halı, kilim dokunur, kıl eğrilir,
Yare nağme yazar, Barcın EFESİ.

Dağı, taşı bin bir çiçek bezeli,
Ela gözlü güzelleri sürmeli,
Karaç’oğlan Elif’i en güzeli
Elif, Elif tozar, Barcın YAYLASI.

Yaşamaya şifalı suyun, havan,
Yaylanda yaşadı, Karaca’oğlan,
İçte bir ukte oldu, Kara sevdan,
Süleyman YILDIZ der, KARAÇ’OĞLAN.
25- KASIM 1996

Süleyman YILDIZ
( LEMOS 5303)