/Gözlerimi görebilir misin
Çizemezken sözcüklerim?…/




Teri avcunda soğuyordu, kuru bir banka eğreti sığındırdığı yorgunluğunda…
Kapatılan düşüncesi, uzun eteğinin uçlarına kadar iniyordu.
Sustuğu kadar yaşlıydı, yaşından fazla…


Bankın diğer ucunda
Aydınlık bir yüz olup koşar adım çıkan bir “Merhaba” sözünün;
Nasıl giydirilip renkli, bir gülümseyiş olduğu da bilinemezdi
Dipsiz bir karanlıkta...


-İş çıkışı mı?
-Ev temizliğinden…




Sevgili emekçim…
Yetmez ki gülümseyişim hayatını değiştirmeye!
Bağışla!…
Ama yaren et eskiyen sesine sözlerimi.
Yüzünü büküp baktığın gençliğimin yalancı olduğu kadar
Gözlerinin kucağına sunduğum gülümseyiş çocuk
Belki unutturur ayaklarının, kollarının sızısını
İçimdeki insanla sıcak tuttuğum elleri
Değerken omuzlarına…




Ne kalmışsa kendimden…
Ne kalmış ki diyemeden daha...






Bir ses
Adımı tokatlar kulağıma!
Yanar yüzüm
Ermeyen birkaç adımla...






Ben sana bırakıyorum gülümseyişimi, yorgunluğuna yaren kalsın
Emekçi kadın…

Gidiyorum…
Yüzüme çökmek üzere karanlığım…




Sakın bakma gözlerime!...

Sakın!...






ezgi ç.
15.05.2010