O gözlere kaşlara bir kerecik bakınca
Yaradan’ın kudreti ibretle sezilmez mi…
Bir gün sevdâ ateşin yürekleri yakınca
Mecnun gibi çöllerde hasretle gezilmez mi…

Güzel ismini dilde anmak ne kadar hoştur
Vuslat denilen yolda yanmak ne kutlu iştir
Seni gönlümün yâri sanmak ne tatlı düştür
Senin gibi meleğe övgüler düzülmez mi…

Açılmış da yüzünde en nâdide çiçekler
Balını sunmak için şanslı arıyı bekler
Gün gelip de dolunca muhabbetle petekler
Şu dünyanın en leziz hazları süzülmez mi…

Hakikatten hayâle uzanan iz gibisin
Aklı aşan efsunla bezenen giz gibisin
Hüzünde kuru dere neşede deniz gibisin
Bu denizde bir ömür bin zevkle yüzülmez mi…

Sevdâsız geçen ömür kocaman hiç sayılır
Aşkı tatmayan gönül doğuştan aç sayılır
Seni görüp sevmemek inan ki suç sayılır
Varsa senin uğruna bin yemin bozulmaz mı…

Ne çâre baht araya çekmiş kara bir perde
Esir etmiş gönlümü sensizlik denen derde
Dünyanın telaşıyla boğulurken kederde
İnsan sensiz yaşanan hayâta üzülmez mi…

Gerçi ezelden beri kim sevmişse gönülden
Zerre kadar bir lütuf görmemiş gonca gülden
Hakka niyazdan başka hiçbir şey gelmez elden
Aşk denilen bilmece gün gelir çözülmez mi…

Veli BOSTANCI