Sessizce boşalıyor gözyaşlarım
Sır oluyor halime yar olan firkatin, hasretinle dağlanır bağrım
Feryadım niyedir ey vicdanım, nasip olmayan için niye böyle perişanım
Artık duyulmaz oldu figanım, boyunu mu büktürdü takatsizleşen umutlarım

Ruhum nurdan ardır, anlarım
Kalıbımla değil, kalbimle kelam etmek zorundayım, muhtacım
Yoksa yeşermeyecektir göçüp giden umutlarım, sabrın içinde tarumarım
Kah halime yanarım, kah aklımla davalıyım, açziyet içinde neden avarayım

Nefsimi neden suçlayamam
Ah u zarıyla bir yol alamam, ne derlere sığınıp yakaramam
İdrakimi niçin ihmale alamam, hesabın hangi anında umutla buluşamam
İradem için hayıflanamam, yetkiyi veren için sessiz kalarak hiç unutamam

Aklım ve vicdanımla canım
Yaratan hak en makbul bir şekilde yaratmış nasıl utanırım
Uzaklaşmak için bahaneler ararım, kendi yararıma olmayanlara sığınırım
Bu kadar akılsız mıyım, heveslerim için kurban mı olmalıyım, sualle yanarım

Aşk, halin demidir inanırım
Kalbin en müstesna şiarıdır yadsıyamam, ari kalamam
Ruhumdan ilzam olan hakikatleri yok sayamam, Araf için umut taşıyamam
Vecdimin mecalsizliği, nefsimin kabir hali, irade-i zafiyetlerimi yok sayamam

İlimsiz sırat olmaz kanarım
Fikirsiz insan bulunmaz diye de her canı dikkate alırım
Zan ve asabiyetlerden çok bıkkınım, hesabını göremeyenlerden sakınırım
Muhabbet için bahane aramam arlanırım, kalbimin sahibine nasıl anlatırım

Sana kimse hasım değil bilesin
Hısım olan o canları ziyaret etmeyi de ihmal etmeyesin
Farz olanlarda kalasın, sünnete teslim olmayı da sakın nafile sanmayasın
Rahmetin sebebinde uyanasın, ruhun ve kalbinle dikkate alınan yaşayansın

İraden, aklınla hemhal olmalı
İçinde ne kadar zafiyet varsa tez zamandan kalbinden arınmalı
Ruhun özgür bulunmalı, nefsin esirin olmalı, vicdanın icraatınla coşmalı
An ve içinde sırlaşan can aşkın didarında esfelesafilin adına hiç anılmamalı

Mustafa Cilasun