Haydi artık kalk,
Vakit, o vakittir işte..
Bırak böyle yersiz düşünceleri,
Bu ne anlamsız korku?
Kimden, neden?
Korkar mı insan kendi kendinden?

Önce; kendini sevmekle başla,
Barışa yelken aç iç dünyanla,
Bir güvercin kanat çırpsın yüreğinde.
Sıkı tut, tut kendinin ellerinden,
Bırakma…
Kendine bir karanfil ver sevgi adına.
Ver hadi…

Aç bak, kulak ver azcık doğaya.
Dinlersen,
Duyarsın cırcırböceklerinin sesini,
Duyarsın, nağmeleri derinden.
Baharın ezgisi var her bir telinde.
Her bir notasıyla,
Güzelliğini vurguluyor yaşamın..
Bakarsan görürsün,
Ateşböceklerinin ışıltısıyla kamaşır gözlerin..

Haydi, ama böyle yapma!
Kapama bütün kapıları yüzüne.
Dönme arkanı açık olan pencereye.
Çekme karanlık perdeleri…
Bırak aydınlansın dünyan.
Kara duvarlara saplanıp kalmasın,
Gecenin böğrünü delen o bakışların…

Haydi artık kalk yerinden,
Bir çalım bakış fırlat dışarı,
Derin bir nefesle çek yaşamı içine,
Hisset ciğerlerinde.
Gece, ayın şavkını vursun gözlerine,
Bırak parmak uçlarındaki yıldızlarla,
Okşasın saçlarını..
Sabah güneşi, sarsın seni sıcacık kollarıyla.
Can bulsun o buz tutmuş yüreğin.

Neden bu korku?
Bu kaçış kimden?
Ne zararı var ki sana yaşamın?
Henüz daha varken zamanın,
Haydi durma…
Kap ceketini fırla dışarı,
Yanına başka bir şey alman gerekmez.
Belki bu son vapurdur..
O köhne iskeleden kalkan.
Koş ardı sıra koş yetiş hadi!

Unutulur kalırsın burada bak,
Varlığının farkına bile varılmadan.
Sonra demedin, deme.
Haydi kalk! asıl yaşama,
Yaşam sende,
Başka yerde arama.
Umut sende, kendinde,
Ya susarsın geri kalan yaşamın boyunca,
Ya da, kulak verip yürek feryadına,
Umudun sunar yaşamı sana..
Bak işte avuçlarının arasında,
Korkma, avuçlarını yum hadi!

Öpmen gerekiyorsa yarin dudağını.
En deli mavi alevle öp;
Öp hadi,
Tutmak isteyince elini,
Eğreti değil, sımsıkı gücünle kavra.
Okşamak isteyince yüreğini..
Korkarak değil, cesaretinle okşa.
Bir halata tutunmuş gibi tutun,
Korkma Hadi …


Ferah YILMAZ-Dağarcık
İstanbul - İzmit-Hattı 21.04.2007/22:30
Düzenleme 21.06.2007/12:45