Hepimiz aynı Yoldayız, Ama Nereye Gittiğimizi Bilmeden.
Birimiz Yolun başında iken diğeri bir başka yollarda.
Zihnimde, Köşe başlarını tutan sorular var.
Geçit Vermeyen amansız dağlar gibi.
İşte biliyorum, Deli edecek yine beni.
İmkansız bir aşk gibi bağlandım hayata.
Bir çocuk aklıyla korktum belkide savaşmaktan, ağlamaktan, yorulmaktan.

Gönül güzünde, başka pencereler açtım.
Bir çiceğin kokusunu bıraktım YÜREĞİME.
Bir kuşun sesını haykırdım KULAKLARIMA.
Oysa bende yaşanmamış, kilitli kapılar ardında mahkum edilmiş
Sonbahardan kalma bir burukluk.
Biliyorum hiç gelmeyecek bahar.

Hani derler ya, mecburdur her güzellik bir gün ölmeye.
İstisna oLan hiç bir şey yok mu hayatta.
Hayata bağlasın, beni iki çift güzel göz.
Bir tatlı tebessüm, belkide iki damla yaş sevgili uğruna.
Biliyorum bu çok mutlu edecek beni.

Umutlarımı bir gemiye bindirdim.
Dalgalar yutmus hayallerimi, çok sonra öğrendim.
Alabora olmuş mavı umutlar.
Ama gökyüzü yine aynı, bulutlar hala beyaz.
Onlarda sararıp solarmış, artık şimdi öğrendim.
Ağlamayı, yok olmayı öğrendim.
Hayal etmeyi beklemeyi öğrendim.

Umutla başladığım Her şeyin önüne duvarlar örüldü.
Yıktım duvarları birer birer.
Eksik Kalan bir şeyler vardı.
Anladım ki çok geç kalmışım.
Zaman da düşmanmış bana karşı.
Durduramadım akrepi yelkovanı.
Geçip gittiler ardından baka baka.

Tek sırdaşım kaldı oda yanlızlığım
Ona sığınıyorum Her gece.
Onunla dertLeşiyorum.
Aynalarada bakamaz oldum.
Bana düşman bir ben var içimde.


ANLADIM Kİ :
Hayat, Her şeye rağmen ayakta kalma savaşı.
Yüzünde Ne kadar görmesende mutluluk cizgisini.
Umudunu yitirmemeli insan.
Kelimeler pes ederde, İsyanların yenilirse gerçeğe bir gün
Kendini yaralı bir asker gibi hissedersen.
Kaç kez yıkılsakta, kaç kez yara alsakda.
Gel sen Bırakma umudu kapı arkasında.
Aç kapını Girsin Adı UMUTSUZLUK OLSADA.


GöKHaN SaRI