karlar yağıyor sokaklarıma.
namert soğuk,
yeni yetmelerimi vurdu
kuytularımda...

sobasız odaların,
yere bakan yorganlarında,
çocuk iniltileri üşür
bilir misiniz?
ha benim koynumda,
ha ıslak taş sofada fark etmez
ayak sesleri yürür,
sahan başlarına
tıptıp tıp...
ve geri döner
yorgan altlarına
daha bir büyük…
sahanlarında umutları
kesik mi kesik...

bakışları,
pencere kesilmiş bir gönül...
kulağı kapıda,
dalar bacaların
dumanlarına gözlerinsiz...
gördünüz mü siz?

umut bu ya,
her an biri çıkagelebilir...
şimdi değilse bile,
hemen sonrasında şimdilerin.
bir el,
avutacaktır en az üç gün,
tıptıplarını bebelerin...
ve hatta
üşümelerini küçük ellerin...

karlar yağıyor sokaklarıma.
kanatları dondu güvercinlerimin
ve altından yavruları düştü bir bir.

ağlamaları sustu
minik iniltilerin
kırıntısız kaldı serçelerim...
duydunuz mu hiç?

güneşler kimin cebinde
kimbilir?
bir dirhem siyah arar,
kırık aynasında bir gelin...
bu, yüz kimindir?
yok eskilerden
bir kare, ki;
köprü kursun şimdiye
gelin...

karlar yağıyor karlar,
ta içlerine içimin.
ve birileri,
beyaz muşambaların,
fermuarlarını çekiyor çabucak
var mı göreniniz?

kim bilir hangi kelime?
kurulmadı henüz
o cümle…

karlar üzerine,
bir hikâye yazılır her gece.
ve
göğsümde, çocuk iniltileri susar,
sobasız odaların yere bakan
döşeklerinde…




nurcan yalçin