Yıllar var ki özümde aşkın çağlar.
Gece gündüz yokluğunda gönlüm ağlar.
Adına kurulmuş hayaller beni yakar.
Gel artık sevdiğim; Zindandır sensiz yıllar.

Aşk-ı nameler figana döner.
Kalem hançer olur, kanlar döker.
Adına yazılmış sözler, boynum büker.
Yeter artık; Şu hallerimi anla yar.

Nicesine bakıp, sitemlere duran dilim.
Aşkına düş olmuş ruhum, sersefildir halim.
Aklım zor eder, döne döne kapına gelirim.
Yeter artık; Üzme beni yar.

Zemheride açan gülüm sensin.
Ömrüme düşen cemresin.
Garip olan Mahmut Enes’e verilen nimetsin.
Yeter artık; Hazanıma ermeden gel sevdiğim.

Elbet: Sevdamı haykıracağım bir gün.
Herkes dikilir karşıma edilirim sürgün.
Ölsem de vazgeçmem, can-ı cananda gülümsün.
Yeter artık; Gel de güldür yüzümü yar.

Seni sevmişim, sana boyun eğmişim.
Senin için öz yurdumdan vazgeçmişim.
Sevmek adına gariplik hırkasını giymişim.
Yeter artık; Yalnız bırakma beni buralarda yar.

22/05/2008

Mahmut Enes YÜCEL