Kelebeklerin ömrü kadardı sana sevdam.
Sen bilmedin;
İstanbul bildi beni!.

İstanbul dört döndü kapımda,
Aşkım da, aldanışım da...
Kolum kanadım kırıkken uçurdu.
Yaşarken öldürdü
Ölüyken diriltti hatta.

Kalemimin mürekkebi tükendi sevgili,
Sen bilmedin; İstanbul bildi beni!.

Çıktım mı zıvanadan, uslandırdı.
Uslandıysam azdırdı,
Suskularıma gömdü kederlerimi...

O bildi sevmek nedir,
Buğuya yazılmışsa adın,
Bildi, silinip gideceğini.

Sen bilmezsin yanmak nasıl bir şeydir,
İstanbul bilir yangınların sönmediğini.

Boğazdasın sevgili...
Gün olur martılar didikler beni,
Gün olur dalgalar döver kıyılarımı.
Öfkelerimi soyunurum bazen,
Bazen giyinirim umutlarımı.

Dar ağacını kurarlar sonra,
Ha astı, ha asacaklar...
Son dileğim ne midir?
İstanbul’a sor sevgili!.


O gelir ben gitmeye yakınken,
Tutar kolumdan, çeker alır içeri.
Sen bilmezsin kederlerimi,
İstanbul bilir gözü açık gideceğimi.