Bir şarkı söyle gecenin kadife sesinden
akşamın kirli eteklerinden dökülürken hüzün
dolu bakışlarla yaklaş bomboş duvarlara
eski bir çerçeve, solgun ve ölü bir resim
ya da antik bir saatin üzerinde biriksin zaman
önce ellerini bağla umudun ince beline sıkıca
sonra puslanmış gözlerinde masmavi iklimler büyüt
bir çiçeğin, bir böceğin ya da bir kelebeğin yüzünde
ay gibi, güneş gibi, hayat gibi tekleşmeyi öğren!

Böyle yaparsan büyürsün ancak
ve anlarsın bir insanın ne kadar insan olabileceğini

Bir şiir oku kaleminin bile paslandığı vakit
dizeler gönül şerbeti akıtanların camdan kadehleridir
unutma! esrik bir rüzgâr gibidir şiire düşen her bir tasa
ve şiirler, cihanın dilinde dolanan mersiyesidir aşkların
herkes bir şiirin şairidir okudukça!

Bir sabah belirle güneşten bile erken uyanmak için
bırak yüzünde eksik kalsın uykunun tamamlanmışlığı
ellerinde taze bir yaprak yumuşaklığındayken seher ayazı
yüreğini çiylerin tenine dokundur usulca
bir çocuk gibi nedenlerine ve sonuçlarına bakmaksızın
yalnızca mutlu olmak için yaşa bazen
sana merhaba diyen güne selam ver ve övün kendinle
kuşların senden çok zaman önce
ve dünya yaratıldığından beri övündüklerini de bilerek
övün kendinle… bazen övünmek için basit bir sebep bile yeter insana!

Gökyüzü senin, toprak senin, kudretle akan su senin
bu sapsarı güneş, bu bembeyaz bulutlar
ve bir sicim gibi uzanan belirsiz ufuklar senin
sen varsan anlamı vardır bütün bunların
ve görebildiğin kadarıyla insansın unutma!

Şimdi kapatıp gözlerini bütün dünyaya
bir toz bulutunda yok olduğunu düşün her şeyinin
gözlerini açtığında bedenin hala diri, zengin
ve bir canın var hala yüreğinin ortasında
tıpkı bir kâbustan uyanmak gibidir o an yaşamak
canı çekilmişçesine öldüğünü sanarak!

Bir bebek gibi dokun hayata parmaklarının ucuyla
sütünü em doğa ananın, hala dudakların sağlamken
bu kadar altın, bu kadar gümüş ve bu kadar elmasken dünya
sarrafıyken sana sunulan bütün hazinelerin
ve manevi yükünü taşıyacak gemilerin varken kalbinde
soyun boşluğa doğru kötülüğü, iyiliği elzem sayarak
unutma herkes biraz melek ve biraz da şeytandır yaşamda

bir şiir yaz tüm zamanların şairlerinin ruhuna ithaf
adını hayat koy, kıta kıta, beyit beyit aksın harfler
dimağında biriken mesellerin dinmez sağanağında
çiçeklerin boy verdiği yerde olduğunu öğren

Tepende hiç kirlenmemiş mavi gözlü dev gökyüzü
bastığın yerde gün geçtikçe ölen adımların izi
ve gözlerinde koca bir İstanbul fotoğrafı belirirken
yaşadığını anlayabilirsin belki de

Unutma! Hayat her insana sunulmuş en değerli hediye
yer, gök ve yaşamın bütün şeyleri hizmetkârken bize
adını ‘hayat’ koy yüreğinde atan o şiirin…






Nevzat KONŞER
Nisan 010