Acılar hep aynıdır, neşet ettiği öz belli,
Kaynağından ayrılır, uzuvlardadır etki,
Herkes ayrı bir darbe yemiştir, yahut da,
Farklı acılar kaynar kendi öz varlığımızda…

Acılarla yoğrulmuş toplumuz Anadolu’da,
Toprağındadır belki, mayalanmış orada,
Üzerinde yaşayan biz insanlarda beliriyor,
Acılar toprağımızda sinsice kol geziyor…

Toprak anamızdır, benzerliğimiz vardır,
Ondan gelmişiz, dönüşümüz de onadır,
Şimdilik bekliyoruz; ne zaman ve nerede,
Bugün olmazsa yarın, yolumuz ebediyete…

İşte geldik gidiyoruz, nerede kavgalarımız?
Hayallerimiz, beklenti ve husumetlerimiz…,
Onlar yerinde, yol alan bizleriz, sonrasında,
Buluşacağız mutlaka, azığımızda olanlarla…

Acılarımı azık yaptım kendime, onlarlayım,
Onarılan varsa onları arkamda bırakıyorum,
Ya tek kalacağım sonunda, yahut da böyle,
Ebediyete intikal edeceğim, onlarla birlikte…