KIRMIZI GÜL
kırmızı gülün adı saklı kaldı hep aklımda
yasanılanlar ıyı de olsa ayrılık son veda oldu dudagımda
kırmızı gülün adı kaldı hatıralarda
her buluşmamızda gönül bahcemden bir gül vermiştim sana

severken kırmızı gülleri beni görmezdi gözlerin
sözlerin oksamaşdı yüzümü tutmazdı ellerinin elleimi
en uzun anlatım biciminde susardın bana
bense haykırırcasına bagırırdım

beni seviyormusun diye

yankılanırdı icimde sevdan
gözlerini usulca kapatıp ewet der gibi başını öne egerdin
dünyalar benim olurdu sanki o an
güneş gülercesine vururdu yüzüne

oturup dalgalrın kıyısına
en mutlu en güsel yarınları kurardık
yazardık kumsala askımızın adını dalgalara ınat
hava kararırdı gözlerinin karasında

solardı elindeki kırmızı gül
adım adım son bir vedayla
her veda yeni bir günde merhaba olurdu
özlerdim seni kucak dolusu güller gibi

geceleri aglardım usulca yagan yagmur gibi
sulardım sanki içimdeki gül bahcemi
yıldızlara sorardım sevgini
her kayan yıldız anlatırdı sanki beni

ben sende sevmiştim kırmızı gülleri
dikeni gece gibi acıtsada yüregimi
sabahın ilk ışıklarında yediveren gibi
yaprak yaprak acmalarını sevdim kırmızı güllerin

her buluşmamızda merhaba deyıp
elıne kırmızı gül vermeyı sevdimm gün ortasında
rüzgarı sevdim saclarını savururcasına
gulun dallarını savururcasına
gülün yapraklarını dalgalandırırcasına
sevdım kokunu özledım

gül kokan gönül kokan yar
ben kırmızı bir gül sevdim
gönül defterımın en son sayfasında kuruyup kalan
kırmızı birgüllü