ey! kara gözleri sürmeli gece,
beni bir karanlığın içine sürüklersin..
sırtıma vurulmuş, onca yük varken,
birde yalnızlığının..efkarını yüklersin..


çırpınır,kurtulur düşer elimden,
pamuk ipliğinde tutunan ümit..
bir feryat yükselir, o an dilimden,
ufkuma karanlık çöktüğü vakit..

beynimde uğultu, davullar, ziller,
gözlerim boşluğa bakıp kaymakta..
ayaklarım..sanki benim değiller,
kulaklarım..garip sesler duymakta..


yollarım taş,diken.. binbir engebe..
gördüğüm, duyduğum her şey yabancı,
bilinmez.. daha ne hallere gebe..
ruhumun içinde kıvranan sancı!



sonsuz mahzenimde, hükümsüz zaman,
ha tek bir saniye, ha yıl, ha asır..
ne gün çekilecek, başımdan duman,
ne gün çözülecek, bu efsunlu sır..


kalk, düştüğün yerden, doğ küllerinden,
şahlan..bedenimi şahlandır ümit..
çatlasın karanlık, orta yerinden,
tut elimden..şafak söktüğü vakit..

sildim camlarını, söktüm perdemi,
sen..gelmek için, hangi bahaneyi beklersin..
uzaklardan beni seyreden rüzgar!
kır artık penceremi..daha neyi beklersin...

23.03.2010

ahmet turgut atlık