Hep zehirli çiçeklerin yurdu olmuş yıllarım
Bağımdan biçmeden daha amansız geldin cana
Zemherinin ellerinde mahkûmken tüm dallarım
Tomurcuk açmadan daha zamansız geldin bana


Ömrün nurdan mihrabında kalbin kalbe değişi
Aşk, beşiğinde; mezara döner mi diye sına
Kangrenli şu günlerde ki şafakların doğuşu
Umudu saçmadan daha zamansız geldin bana


Soru içinde sorular cevaplarsa azaplı
Olmazlarda kıvranırken sürekli yana yana
Aklın kemendini çözüp alev sağan girdaplı
Zorlardan geçmeden daha zamansız geldin bana


Gönülden gelen ikrârda riyâlar arayarak
Üstelik prim vererek bin vecd ile talana
Suretten medet mutlanıp aslına yamayarak
Gerçeği seçmeden daha zamansız geldin bana


Sürekli teşbih ederek en ulvî vasıtayı
Hükümdar berâtı konmuş sanılır o fermana
Yakıştırarak takdığın o asılsız yaftayı
Üstümde ölçmeden daha zamansız geldin bana


Himmet ile yâd ettiğim lisan-ı münfisinin!
Yoz sesi değer durmadan kadir şinas cenana
O zincire vurulduğun tamahkâr, kör nefsinin
Duvarı göçmeden daha zamansız geldin bana


Artık haleli mahtan son sözdür son nasihat
Elmaslı taçları taksan kibir gölgedir sana
Gönlüm arkında akarken deryaca Ab-ı hayat
Suyunu içmeden daha zamansız geldin bana






Şükran AY



“Şiirde vuzuh, şairin kudretine olduğu kadar okuyucusunun da ruh imkânlarına, anlayışına, irfanına ve hüsn-i niyetine bağlı bir keyfiyettir.”


Asaf Halêt Çelebi