Çaresizlikten değildi feryadımız!
Üzerine gururumuzun sindiği,
Yüreklerimizden kaçışımızdı.
Oysa kaç kere söyleyebildik ki,
Gözlerimize bakarak sevmediğimizi!

Gecenin kör karanlığında anarken eskimemiş dünlerimizi
Hayatı hep öteledik bayram sabahları
Bir umut çalacak kapı sesinde!
Sen inat uğruna vazgeçerken yüreğinden
Bilemedin ki artık düşüncelerde başlamıştık sevmelere…
Kaç yabancı yatakta
Biz diye sarıldık soğuk yastıklara!

Ben sana inat mutluluk satırları karalarken
Sen koca bir sessizliğe gömdün duygularını
Sustukça özledin, kaçtıkça yaklaştın bana da
Bir kendine itiraf edemedin bensiz nefes alamadığını.

Belli belirsiz yanışlarımız oldu, hatta tutuşmalarımız
Oysa biz aşkı seninle Kerem gibi yaşamışız da
Başkalarının omuzlarında ağlayamadığımızda anlamışız.
Zaman en güzel dünlerimizi yavaş yavaş siler dedikçe
Biz birbirimize yazılmış aşk mahkûmları
Hep dünlerde kalmışız.

Her yalancı güneşe kanmadık ki biz
Unutuyorum derken gece yarısı nöbetlerinde
Karşında ben
Karşımda sen
Hayalinle raks etmişiz sessiz çığlıklarda.
Gün ortası sıcağı gibi
Dudaklarımızda bir tebessüm
Usulca süzülen sözcükler…
“Ne güzel zamanlardı…”

Tek kişilik oyun olsaydı aşkımız,
Her gece karşımızda bir kadeh
Dinler miydi yürek atışlarımızı
Söyle hangi sevda
Böylesine uzaktan
Hala dün gibi yaşıyor yüreklerde?

Geceye eş tuttuysak gözyaşlarımızı
Üzülme sevdiğim:
Bir gün yollarımız yeniden kesişecek!

Melek ÖZTÜRK