sana koşmak
öyle canım istediğinde uzanmak uysallığına
bakışlarımı rehin bırakmak sende
suyun rengine çıldırasıya özlemimden
kalkıp yürümek nevruzun büyüsüne
durup en derin gözlerimin doluluğunda
sana bakmak ta yüreğimin iç gömleğinden

bıraktım
sözcükleri ucuza kapatmayı
ne sırça köşk işi şiirler
ne ağzı eğri öyküler
kim bilebilir bir nehir bakışımı sende
kim duyabilir ellerin sıcağını
yalnızlığın sardığı loş ışıklı köy evlerinde
bazen gözler nasıl da dururlar
çocuk gibi ürkek
ana gibi şefkatle

gülümsemesi düşüyor
şu sıralar

kadınlar öyledir
elleri meydan meydandır öfkesine
elleri Sıhhiye’dir
elleri titrek bir çay içimidir Ankara ayazında
gözleri tütün sarar kehribar renginde Muş ovasında
sizler taşıdınız onu
buyurgan sözcüklerinizle naylon evlere
kibir dolu sözcükleriniz cennetinizi yakmış
ayaklarının altında bir yer istemez

kadınlar ne güzeldir
kadınlar ne öfke
kadınlar ne isyandır
gözlerine bakın

Burhan Gündoğan