süpürürken gece ,gün ışığını
akıyor sensizlik bir nehir gibi hayata
kalbimin sonsuz ortağı
sımsıkı kapanacaksa kapıları güneşin
yıkık hüzünler konuşmaz bilirim

susuyorum ki
özleminle bir sandık gibi saklanmış
ruhum
taşların hışırtısında
etrafımda beliren her kalıntı gölgede
sahteliğe yansımasın

neyse ki
hislerini denize aktaran çığlığım
kumlara yansıyan ışıklarda son bulur
deniz kabukları içinde derinden bir titreyiş
sarar rüzgarın uğultusunu

kurumuş çöl bulutları gibi
hasretinin yolları
hayalet günlerin ağır anıları
ince ince sızan iç çekişime
dolaşır..

gri perdeler gibi yok oluyorsun
konuşuyor odaların
duvardaki kara boyaları

yıkık hüzünler içinde lal olur dilim
değişken bir yüz
el verirken aydınlığa
hatırana son bir sessizlik yol veriyor
anlık bir umut benimkisi
korkuyla endişe günlüğü
karmakarışık

bir kırıntıyım düş mahzenlerinde
karanlığı bastırmaya yetmiyor nefesim
ruhum kaybolunca bir tek gözlerin eşlik ediyor
yoluma..

Tut ellerimi ...

2010..ocak..