Ayrılık susukunluğun başladığı yerde hissettirir kendini.
Aslında ayrılık sözlerin bittiği,
gözyaşların başladığı yerdedir.

Acılar,kırgınlıklar artar her geçen günden güne,
gülmek için bir sebeb bulamazsın kendine.
İsyanların başlar sonra kaderine,
çıkamazsın bir türlü girdaplardan,
battıkça batar en dipte bulursun kendini.
Çözemezsin kördüğümleri.

Anlamsız gelir birden o cok sevdiğin hayatın
Nefret etmeye başlarsın geçen her gününden.
Duyduğun aşka, kendine yakıştıramazsın olanları,
o tertemiz aşk kirlenmişti artık,saflığı kaybetmişti.
vazgeçersin birden herşeyden sevdandan,kendinden.

Korkular alır sonra bunların yerini,
ne olacak halin bilemezsin,
tek tesellin,tek umudun zaman olur o an.
Tutunacak başaka dal bulamazsın kendine.
Zaman unutturmaya yetecek dersin herşeyi,
Sabırla beklersin güneşin tekrar dogmasını,
karanlıkların bitmesini.
dedimya tek avuntun olur zaman.
bir süre sürükler seni,savrulursun.
yavaş yavaş bir şeyler eksilir biten her gününle birlikte.
Tekrar fark edetmeye başlarsın yaşadığını,
yıldızları,gökyüzünü,kuşları.
ondan geriye hiç bir şey kalmamış dersin
ama kalır kalbinin en kuytusunda,
yeminli bir daha cıkmamaya...