Kalemim tükendi
Yazmayı unuttum derken
Sevmeyi öğrendim
Başım önümde
Kendimle avunuyorum derken
Görmeyi öğrendim
Tekil cümleler bile fazlayken bana
Çoğul cümleler kurdum
Minik eller ve ayaklardan oluşan
İçinde de sen olan
Yağmurdan sonra gökkuşağımdın
Hayatım daha renkliydi seninle
Sonra...
Sonra terkedilmeyi üstüne susmayı
Mutluluk nidaları atarken
Umutsuzluğu,boş vermişliği öğrendim
Ruhsuzum artık bir o kadar da mutsuz
Sevmeyi unuttum
Görmeyi,hayaller kurmayı...
Bana tek kalan yazmak
O da buhramlı ve itici
Ayrılığın,yorgunluğun,kandırılmanın soğukluğu var içinde
Gri bir hayatı alışkanlık edindim işte
Peki neden!!!
Şimdi uzaktan haberler alıyorum
Başka şehirlerde yaĞmurlar yağıyormuş
Ve sen o şehirde gri bakan gözlerini aldatan
Hayatını renklendiren gözlüklerle bakıyorsun
Ya bir gün o gözlükler de düşerse
İşte o gün ben olacak ve beni anlayacaksın
Ama beni anlaman her şey için çok geç
Yıpranmış ruhlar kalacak ortada dans eden,kıvranan
Zaman oldum kimi gün
Söylemesi zor ama
Sen oldum kimi zaman
Artık benimde tanıyamadığım biriyim
Bu hediyen hep benimle
Tesellilerim boş ve ben tesellilerimden de boş...