Birinci buzul döneminin sonu serçe parmağı çengeliyle ikinci buzulun ilk dizelerine nazikçe geçiriliyor.
Neşe kaçırıcı "neşelerden" uzak halaya bir hayli kalabalık katılıyor ikinci Buzul kitlesi.
Birincisi ikincisinden özellikle koparılmış ve ayrı bir camekana bilerek konulmuş.
Ismarlanmış bir buluttan dökülecek sağanağın asayiş nöbetçisi o ilk dört dizelik şiir.

Biraz da
İkinci buzul erimesinden bir yas çıkacaktı gizliden.
Kendi halinde kalmak istiyordu. Dövünmeden, bağırmadan.

Pek de akla yatkın bağlantısı olmamasına rağmen, durup dururken A. Haşim'in:
"Sular sarardı… Yüzün perde perde solmakta
Kızıl havaları seyret ki akşam olmakta…"
dizeleri ani bir tören geçidi yaparak uzaklaştılar. Cahit Sıtkı'nın bir taşı da yosun tutmuş olarak yeşil armağanladı şiire.
Nedenini nerden bileyim.
Portakal ateşi tütüyor şiirin ortalığı, ne derse desin şairi.
Vakit arası hayatlar kuzey oburluklarına yem oldu.
Hep annelerimiz mi örteçekti üstümüzü, o yüzden hepimiz çok üşüdük.
Şair üşüyünce işte öyle bozuluyor mevsimlerin ekolojik dengesi, bir avuca sığıyor.

"Yıllar Ne Çabuk Geçti" bir güzel şarkı. Şiirde toz bulutu. Buzula iltica eden.
"Kimisi uçtu gitti bilemedim" (Bu dizede "bilemedim" itiraf ağıdı bana nedense çok dokundu.)
İrkilen, incinen SU DAMLASI RUH. Her su damlası bir ruhtur kuruyana dek.
Bazen suyu buz kurtarırdı.

Sular kuruyunca ölürdü, donar gibi uyuşurak ve acı çekerek.
üşümeyi bizden öğrendiler.
Sayın Yazıcılar'ın şiirinde sosyal jimnastik yaparak ısındık, üşümelerden kurtulduk.