Peronda yanından geçen,
Dalgın bir suret vardı.
Ağırdan bakarken sana
Düşürdü yüzündeki gülümsemeyi
Tam yanıbaşında.
Görmedin,
Ve duramadı o
Yürüdü yalnızlığıyla
Şehir karanlık karnına
Yalnız yüreği alarak
Kayboldu umut,
Kör lambanın ışığında.

Metruk şehrin hayaletleri
Şiir yazmışlardı herbir yere;
Çıkan kaldırım taşı,
Banktaki yazı
Herşeyde atan bir yürek izi.
Öyle derin kazınmış ki
Yıllar yılı gözlerimize dokunur.
Bu bilinmez eski yazıtlarda
Ne gençlik hayalleri
Ne çocukluk gülüşleri saklıdır.

Yalnızlık, ayrılık boş bir kalp
Daha ne istersin, sevmelere ey gönül.
İnsanı her anda çağıran,
Duygu çığlıkları etrafta;
Biri uçurum kenarına çağırır,
Biri güneş kadar mutluluk bahşeder yarınlara.
Seç kırık, yorgun kalpli insan
Kara gecenin içinde yürürken
Adım adım dökülsün,
İçini daraltan düşünceler
Sabahı aydınlatan güneş gibi
Doğsun en güzel sevmeler.

(Şubat 2010)