Ne anlattık ne dinlemeyi bildik
Bu boş kafayla yüzen duba olduk
Vururuştuk, çarpıştık, öldürdük, öldük.
Çeteleştik göçebe oba olduk.

Bu hayatın hüsranı kalleşliği,
Sömürdü dürüstlüğü kardeşliği
Helal yemek varken kokmuş leşliği
Kabullenen leşçi akbaba olduk.

Dar günde düşmandık kin güdüyorduk,
Ticaretle ziyaret ediyorduk,
Ne ölüm ne kalım’da gidiyorduk,
Bir tek zenginlikte akraba olduk.

Menfaatsiz parmak oynatmıyorken,
Sıcaktanda çalıp kaynatmıyorken,
Arsızın adına kıymet diyorken,
Sadece isim’de biz baba olduk.

Kimi doğru kimi yalan savundu,
Gerçekçi hep galip diye avundu,
Haksızlığa engel olup dövündü,
Hakkı bildik diye biz kaba olduk.

Amaç insanla hayvanı ayırmak,
Adil olan yürekleri kayırmak,
Gayret olmalıyken muhtaç doyurmak,
Sahte eylemlerde tek çaba olduk.

Yürek yaktık insan ısınsın diye,
Emeğimiz kaptırıldı kediye,
Mükafatınız denilen hediye,
Ocaklar söndüren bir soba olduk.

Çul denildi fakirleri sardıkça,
Pul denildi ekmek için verdikçe,
Yol denildi yar önüne serdikçe,
Alladılar zengine aba olduk.

İnsanlığı zulmet kırıp geçirdi,
Bu düzene her kul emek kaçırdı,
Alim cahile bilgiler içirdi,
Yine kanser, verem.biz veba olduk.

Ve lakin coşarın değil bu sözler,
Maskeler düşünce açıldı yüzler,
Bir gün bel bükülüp tutmazsa dizler,
Demeyin’ki biz boşa heba olduk.

turgay coşar