Bir uçurumun kenarında , ellerini iki yana açıp,
Öylece rüzgara bıraksan bedenini,
Nasıl bir duyguya kapılırsın ?
Ölüm mü düşer aklına ,
Yoksa yaşam mı ?
İşte,o an hayatın değerini anlarız ister istemez,
Ölümle yaşam arasında ki, çizgide durduğumuz zaman.
Kendimizi bir karıncanın yanında dev gibi görürüz, iri cüssemizle .
Oysa ne de küçülürüz,
Yüce bir dağın gölgesi düştüğü zaman üstümüze.

Biz insanlar nasıl bir yaratığız ki,
Bir yanımız hep sevgi dağıtır,
Bir yanımız ölüm,
Nasıl bir şeydir ki,
Bir kalpte hem merhamet,
Hemde nefret olur.
Oysa gözle görünmez ikisi de,
Binlerce parçaya bölsen de kalbini.

İnsan olmak ne garip birşey değilmi?
Öleceğini bile bile yaşayan tek canlı,
Ve bunu hiç te umursamaz oysa,

Birde çocukluk yıllarımız vardır,
Nedense çocukken büyümeyi ne kadada çok isteriz.
Büyüdüğümüz zamanda hayatın zorluklarından-
Sıyrılmak için,bazen çocukluğumuzdaki -
mutlu olduğumuz anılarımız gelir aklımıza.
Oysa çocukluğumuz her zaman güzel geçmemiştir ki,
Ama nedense bilincimiz kötü anılarımızı çabuk siler,
Bizde yalnızca geçmişimizde mutlu olduğumuz anları canlandırırız belleğimizde.
Öylece avuturuz kendimizi,bir ömür.

Genç olduğumuz zaman da artık umursamayız hiçbirşeyi.
Gençliğin verdiği heyecanla,
Ne zaman yaşımız iyice ilerlediği,
Adımlarımzın ağırlaştığını ve eski heyecanların yerini
Ölüm korkusu aldığı zaman ,
Artık elden birşey gelmediğini anlarız.
Çünkü yaşlılık da ölüm gibi kaçınılmaz tek gerçek.
Ve artık kendimizi karıncayla kıyaslamaya da kalkmayız,


Ölmek ne garip birşey değilmi?
Bir daha olmamak şu yeryüzünde,
İnsan olmanın en dayanılmaz
Ve en çaresiz a nı bu olsa gerek,
Sonra unutulur gidersin toprağa düştüğün zaman bedenin,
Bu , üç beş yıl içinde olmasada...