Dışarıda rüzgârın çığlıkları
Bu bembeyaz şehrin sokaklarında yankılanıyor
Sanki yüzlerce, binlerce insan ağlıyor
Ne korkunç bir ses bu Allah’ım
Bu tipi, bu fırtına
Şimdi her şey ne kadar uzak bana
Kaç gün oldu kar yağmaya başlayalı
Ya bu yalnızlığım kaç asırdır benimle
Dışarısı bembeyaz
Bu evin içi kapkaranlık
Rüzgârın sesi çığlık çığlık
Çok soğuk
Yalnızım, üşüyorum
Donuyorum
Biliyorum
Ben artık ölüyorum
Kim bilir kaç gün sonra bulacaklar cansız bedenimi
Kar diz boyu, yollar bomboş
Şehir ne kadar ıssız
Rüzgârın sesi de olmasa
Sağır olduğumu sanacağım
Ne bir başka ses nede nefes var
Bir de kalbimin atışlarını duyuyorum
Gittikçe yavaşlıyor
Artık parmaklarımı da hissetmiyorum
Donuyorum
Biliyorum
Ben artık ölüyorum
Neler geliyor aklıma neler, kimler
Hayatıma girmiş çıkmış o insanlar
Şu kar taneleri gibi
Rüzgârın çığlığına kapılıp
Cama çarpıp
Eriyip giden şu kar taneleri gibi
Öyle işte bir bir hepsi
Ve
Bu gece bir başka
Alıştım dediğim, yalnızlık hissi
Bu gece son gecem, biliyorum
Donuyorum
Kanım çekiliyor damarlarımdan
Rüzgârın sesi nede ürkütücü
Köpekler uluyor sanki boş sokaklarda
Bu tipi ve bu fırtına
Hayatın son gösterisi bana
Biliyorum
Ben ölüyorum
Ne tuhaf
Bir zamanlar gurur yapıp ağlayamadıklarıma
Şimdi ağlamak geliyor içimden kana kana
Geç kalmış gözyaşlarımı
Öylece bırakmak istiyorum
Galiba bu gözyaşları yıllardır
Bu gece için saklanmış
Ve isabet olmuş
Çünkü biliyorum
Yarın arkamdan gözyaşı döken hiç kimse olmayacak
Bana, bir ben, ağlıyorum
Yalnızlığım
Seni bu soğuk ve karanlık dört duvar arasında
Bir başına bırakıp, gidiyorum
Yıllardır sakladığı gözyaşlarının yükünden
Ağırlığından kurtulan gözkapaklarım kapanıyor
Artık düşünceler de dondu beynimde
Bu ne tatlı bir uyku
Tüm bedenimi sarıyor
Her şey ne kadar boş ve anlamsızmış
Şimdi anlıyorum
Hiç tatmadığım, tanımadığım bir huzur
Ruhumu sarıyor
Bu ne tatlı bir uyku böyle ah!
Rüzgârın sesi de artık kulaklarıma işkence edemiyor
Her şey sustu
Her şey
Hayır
Hayır duyuyorum
Bir anne ninni söylüyor
Ağlayan bir bebeğin sesi geliyor
Ve ben artık hiç üşümüyorum

Baharı müjdeleyecek yine
Güneşe gülümseyecek kardelenler
Bu dünyaya yalnız gelmediler
Kim bilir hangi sevdikleri
Kimleri vardı bu hayatta
Hepsi de bu sonu hak etmediler ya, yalnız ölenler…


Gürsel İLERİ