Bir günün herkes için bir başlangıcı vardır…
Bir ömrün olduğu gibi ve bir de sonu…
Gün ya güzel başlayıp güzel biter…
Ya çekilmez başlar, çekilmeden biter…
Bazen gülücük dolu başlar, mutsuzlukla biter…
Bazen ise mutsuz gözyaşlarıyla başlar…
Ve ağlamaya çok meyil varsa…
O mutsuz yaşlardan kurtulmak için uğraşılmıyorsa…
İşte o zaman güldürmek için uğraşmaz zaman…

Ya sevgi…
Çok kez sevginin de bir başı vardır…
Kimilerine göre bir de sonu…
Esasen ve gerçek diye hitap edilen sevginin sonu yoktur…
Sevginin sonu olduğunu söyleyenler…
Ya gerçekten sevmemişler…
ya da sevmiş olduğunu zannedenler…
ve ya sevmiş ve sonunda unutmuş olduğunu zannedenler…
Sevginin sonu yoktur…
Sonu olduğunu inatla söyleyenler…
Sevmemiş, yalnızca heves etmişler…
ya da çok sevdiğini zannettiği kişiye karşı duymuş olduğu nefretten öyle söylerler...
Öyle sevgiler var ki…
Ne başı hatırlanır ne de sonu vardır…
İşte böyle sevgiler ki…
Sahipleri için sevgi…
Başı bilinmeyen ve sonu olmayan bir duygudur…
Bu duygu…
Mutluluk, acı, hüzün ve daha birçok sözcükle tabir edilir…
Sevgiyi gün olur kimse görmez…
Kimisi görmek istemez…
Kimi her şeyin bilincindedir…
Lakin ilgilenmez…
Üstelik sevgiye karşı acıyorum diyenlerde olabilir…
Kimi de sevginin sahibini beğenmez…
Ne olursa olsun sevgi…
Gerçek denilen sevgi gerçekten başlamışsa…
ve ne zaman başladığı bilinmiyorsa…
O sevgi ölmez…
Her türlü ayrılık olabilir…
Ama sevgi ayrılıkla ölmez…
Aksine ayrılık sevgiye yeni bir dünya bile verebilir…
Ne olursa olsun sevgi ölmez…
Ölen sevgi değil duyuştur…
.......Ölen sevgi değil görüştür…
..............Ölen sevgi değil oluştur…
...............O yeni bir dünyaya doğuştur…
..........veya aynı dünyaya yeniden doğuştur…
..............................................Sevgi ölmez…
.................Ölen çoğu zaman varoluştur…
Kulak duymaz, göz görmez…
Mesafeler sevgiye karşı gelemez…
Sevgi belki hatıra bile gelmez…
Lakin ne olursa olsun ölmez…
....................Ölen Zamandır…
......................Sevgi Zamanla Ölmez…