Feryat etmez, hâlden bilir dillerim;
Elden ele, geçer, ekmek parası.
Taşı deler, terden kazma ellerim;
Bahtı zorlar, açar, ekmek parası.


Nasibin bul, aç mezara yatılmaz;
Evlâdın yer, hile hurda katılmaz;
Şeref, onur; her pazarda satılmaz!
Helâl lôkma, seçer, ekmek parası.


Onun için, terki diyâr eylerim.
Zor türkümü, ona yakar söylerim.
Alamazsam, ben o yâri neylerim!
Gözüm yaşı, nâçâr, ekmek parası


Kolay değil; el’in kanlı kirinde!
Yaş kürüyen, yolun alın terinde!
Her iş kutsal, hepsi yerli yerinde;
Emek emek, dûçâr, ekmek parası.


Yok olmasın; saçın başın yoldurur;
Ambar deler, yanlış yola daldırır;
Edep, namus, hayâ; hepten kaldırır!
Ar’ı yırtar, saçar; ekmek parası.


Oku yavrum, onun yolu zorlaştı…
Talipli çok, rakiplerin gürleşti!
Geç de kalma, artık geçim darlaştı;
Erken kalkan, biçer, ekmek parası.


Erdemoğlu, bitmez ki hiç kavgası;
Aşk meşk değil; dava, varlık davası.
Ayağın denk al kazan kul sevdası;
Eli ele, açar, ekmek parası.


Düşmez katta, yankı bulur sadası...