Ten ve can kadar yakın olanına
Döndü arkasını uzaklaştı karanlık adam
Gözlerini hatalarına kapatan,
Nefretinin ardına sığındı..

Şafağından hayr umulmayacak
Bir geceye benziyordu karanlık adam
İpi kopmuş tespih taneleri gibi saçtıklarını
Toparlamaya hiç akıl yetiremedi karanlık adam…

Ne ben Şehrazat’tım ne de O, sultan,
Aramızda birbirimize bin birincisini anlatacağımız
Bir masalımız da yoktu…
Ben kangrenleşmiş bir yaranın
Uzuvlarını kesip atamayacak kadar
Acemi bir cerrah gibi davranırken,
O ise bin bir yalan düşürmüştü
Masalın çıkılacak kerevitine...

Acıydı tohum meyvesi zehir
Hâlbuki elleri ile dikmişti karanlık adam
......................Meyve içinde biriktirdikleri ile
......................Dönmüştü bir ateş topuna…
Meyveye sevgi aşılamaya
Bir türlü akıl erdiremedi karanlık adam
Döndü karanlıklara yüzünü
Görmemeyi diledi
Olmasaydı dedi
Kolayı seçti; her şeyden geçtiği gibi
Tende can olanından da geçti..
Varını ıslah yerine;
Zehrini kustu karanlık adam…
Döndü...
Döndü, tümden en sonunda
Görüldü nefrettin şeffaflaştırdığı içi,
Artık aşikârdı, meydandaydı
Açıldı gözüne inen perde
Yoktu viran gönlünde umuda dair bir gerçek
Kuraktı yetişmiyordu yüreğinde bir tutam çiçek
Ne de yüzünde üzerinden dua geçmişlerin
Kalbinde hissedebileceği bir sekine vardı…

Ölümcül fırtına sonrası
Usulca yağan yağmur, sağaltsın istedi
İçindeki zehri, unutmak istedi,
Unutsunlar istedi
Oysa vebalin paylaşımı yoktu
Canının yangınını, cehaleti ile sorguladı
Edep yoksunu şikâyetleri ile
Hatalı kullar aramaya dururken
Giderek hafifledi; dünyanın içinde tuttuğu yer


Karanlığa ne yapsan da alışılmıyordu
Kullar üzerinde hep bir hasret vardı
Ezan vakitlerinin sunduğu
Üzerinden iyi niyet geçmiş sabahlara dair
Ve :
Ebediyen kendinin sandığı yüreklerde silindi adı
İsmi ile cismi ile yok oldu
Sabah oldu karanlık adam yoktu
Sabah oldu karanlık adam yoktu
Sabah oldu karanlık adam yoktu

perihan kılıç
esmize