Altından tren geçen köprü
Beni en çok sen ağlatırsın.
İşte bu yüzdendir ayıramayışım
Ne sevenden sevgiyi, ne sevilenden

Üzerinden binlerce yaşamın geçtiği
Gün, gece oluyor şakaklarında.
Sefil akşamlar doğuyor, tenin vahşi kan
Başında ölüm yarışları, ürperiyorum.

Bütün geceleri yok sayıp, ayrılıkları atlayıp
Acılarla ilikliyorum düğmesini yolculukların
Hüzün döşeli kıyılarına yaslanıp ilmek ilmek
Dağları unutacağım diyorum, taşları.
Yaşanmış, yaşanmamış bütün aşkları
Ve çocukluğumun sokağını da

Kaç yürek susturuldu teninde kaç yürek?
Bakışlarından ürperip gizlenerek
Ter kokulu odunların ağıtlarıyla ağırlanıp,
Kaç yolcu uğurlandı bu sabah
Basarak ıslak taşlarına karanlık düşlerinin

Neredeyse rekorlar kitabına yazılacak.
Hızlı trenlerin hüzün yüklü alaycılığı
Giderek büyüyecek kanatları meleklerin.
Biliyorum, sen hep acı çekeceksin.
Hep uzaklara akacak gözyaşların.
Çünkü ellerin boğuluyor suya, tutuklusun.

Hep aynı tempo içinde, kendi ekseninde dünya
Dönüp dolaşacak hiç sızlanmadan, yorulmaksızın
Nice türküler yazılacak adına, nice destanlar.
Adına şiirler, adına korkular yazılacak.
Ama en çok, sen ağlatacaksın beni
Altından tren geçen köprü
Yalnızca sen… Sen ağlatacaksın beni.