Belçikada bir
Maden işçisiyim
Yoksulun ekmeği
Çok derinde
780 metre yerin dibinde
Yarım metre boyundaki
Dalyaların birinde
Sürünerek çalışıyorum.
Zor olsa da
Alışıyorum.
Bazen taş düşüyor
Bazen dalya çöküyor
Birkaç ölü-birkaç yaralı
Elimde değil
korkuyorum.

ve acıkınca yemeğimi
Siyah ellerimle yiyorum.
Fare sesleri geliyor bazen
Gazı haber veriyorlar
Sanırım
Tüneldeki sofra arkadaşlarını
Seviyorlar

Tüm insanlar eşittir
Yerin altında
Siyah oluyorsun
Beyaz olsan da

İş saati bitiyor
Her yanda sevinç çığlıkları
Madenciler koşar adım
trene biniyor

İşte çıkış yolu
İtiş-kakış-curcuna
Sekiz katlı yük asansörüyle
Bu lanetli cehennemden
Bir kez daha kurtuluyoruz.

Şimdi yukarıdayız
Soyunma salonuna koşuyoruz
Hiç yorulmamış gibi.

Bir gün daha geçiyor
Sırtımızda işçi tulumu
Kemerimizde maske-akü
Punta ve kazmalar
Koruyucu miğferlerimizde
Uzun-kısa lambalar
Giriş zili çalıyor
Bekliyoruz

Ayaklar geri geri
Sanki hiç yürümemiş
Senelerden beri

C.Çalık (1981 Limburg)