Ne zaman akşam olsa
benim için ölüm ayaklanır.
ve giyer yalnızlık kefenini bu kent.
Uğuldar rüzgarlar,ansızın yere düşer yaprak konileri.
Engel olurlar yürümeme,arta kalırım sanki.
Birden hüzün belirir sokak lambalarının ayazında.Kimseler olmaz o vakit
her tarafta sesler yükselir.Biri gider biri gelir.

yersiz bir yolcu olurum o zaman diliminde
ve gidecek bir yerim olmaz.
sancılar tırmalar yüreğimi,ağlarım .
yine sabah olmaz
yine yalnız kalırım.

bazen kış gelir davetsiz
istemezdim üşümeyi,
üşürdüm çaresiz.

koşardım yağmurlu gecelerde,
akşamı zor ederdim,ıslanırdım,çaresizce ağlardım.
çığlıklarım karışırdı rüzgara,ben istemesemde mecburdum kaçmaya.
yorulunca durulurdum bomboş sokaklarda.
her şeyden sonra dayardım sırtımı yağız duvarlara.
alırdım elime resmini,
bakar bakar ağlardım bir gece vakti.

zaman hızla akıp geçerdi üzerimden
ve sona ererdi koskocaman bir gün.
ama aklımda kalırdı dünkü hüzün.
ve ben kalkıp giderdim başka akşamlara
öylece tutardım ölüme düğün....

giderdim yine bir gece vakti
elimde resmin,elimde dönüş bileti