Çoluk çocuk, kadın erkek
Bağda bahçede verir emek
Bütün gayreti bir lokma ekmek
Bahtı kara Yurdum İnsanı

Taşı toprağı altın sanar
Köyden iner şehre konar
Oturmuş köşede sigara sarar
Efkar dağıtır Yurdum İnsanı

Geceleri fabrikada çalışır
Gündüzleri satar çamaşır
Evdeki hesap çarşıda karışır
Çile çeker Yurdum İnsanı

Ayın on beşi demek
Her gün veresiye yemek
Esnaf indirir hep kepenk
Dert çeker Yurdum İnsanı

Çoluk çocuk ekmek ister
O ise yüreğine ilmek ekler
Eşden dosttan medet bekler
Çare arar Yurdum İnsanı

Tatmamış bilmiyor tası kebabı
Kim verecek o yerse hesabı
Geçim derdidir onun çabası
Dertlendikçe dertlenir Yurdum İnsanı

Bayram gelmiş, seyran gelmiş neyine
Metelik girmez olmuş cepkeninin cebine
Hasret kalmış anasının, babasının eline
Bayram seyran bilmez Yurdum İnsanı

Kim vurduya gitmiş iki sokak arası
Çektiği dertler yürek yarası
Çıkmamış cebinden kefen parası
Ölmüşde ağlayanı yok yurdum insanı
Metin YILAN