yerdeyim soğuk bir zemin üzerinde kalbimin kırıklıkları ile yatmaktayım
ışıklarım kapalı kalbim kör olmuş bir çaresizlikte
bedenim çoktan çektiği acının tesiriyle kendinden geçmiş ağlamakta
kemiklerimin arasında sana akan aşk dolaşmakta
dilim malesef hala inatla adını anmakta
unutlmuş bir ceset gibiyim gökyüzünde nerden geldiği belli olmayan tozlar görmekteyim
kelebekler etrafımda son adı verilen bir dansın figürlerini yaşatmakta
her kelimen acımı katlamakta ve anlayamamaktasın sensizliğina cı geçmişini
gözlerim bir sonbahar eşliğinde göçüp gitmekte
senin bıraktığın sensiz kalan dünyamda son acıları yaşamakta
ruhum ellerinde türlü can çekiişleriyle kurban olmakta
kullanıcı iletileri gibi geçmiş hafızalarımda
her bir hücrem hala ölümüne seninle toprağa katılmakta
bir duyguydun sen ömür adı verilen bu süre zarfında
herhangi bir bünyenin karanlık coğrafyasında henüz el değmemiş bir sevdaydı
ve ben yavaş yavaş tutsak mahkum topraklarla örtülürken kaderin mezarından
ince bir aşk sesi tüm kulaklarımın arasında dolaşmakta
bu sesti yalnızlığınsesi
başlığı başka içinde anlatılan bambaşka
örgüsel bir örgütsel dökümandı kalbin
her attığında yaralanan bedendim ben kendi hücremde
hani yalnızlıkların etrafında yanan ateş çemberinin
yalnızlığın içine girdiğinde verdiği o acı var ya işte o acının tüm çınlaması uğultularımda
inelemelerimde bile seni seviyorum bu masum yaz akşamlarında
ve şunu biliyorum
anlatamadığın şeyleri anlamamaktı suçum
her düşün sonu olduğu gibi
bu ömürde sensiz ne yapacak bir düşün.........
Bir Garip MeHMeT