istanbul..
dertlerimin şehri.
ne
zaman üşüsem
yürüyorum inadına.
ısıtıyor kadıköyde bir çay bahçesi.
ve uçuşan güvercinlerin kanat sesleri.
ah birde sen olacaktın yanımda feride.
birde sen, eskisi gibi...
’’hayal meyal hatırlıyorum
şimdi uzaktan baktığım
bir
zamanlar içinde olduğum, mutluluk resmini..’’
istanbul..
aşklarımın katili
ne
zaman özlesem.
yürüyorum inadına.
önce boğazın
mavisinde buluyorum gözlerini.
sonra sen oluyor her şey.
paramparça deliniyor yalnızlık.
cıvıl cıvıl anılar giriyor içeri.
öyle bir tutku
öyle bir görkem ki.
istanbul..
kimsesizler ülkesi.
ne
zaman koybolsam.
yürüyorum inadına.
bir düşünce kaplıyor içimi.
meltem esiyor zemheride rüzgar.
alaca kalıyor gözyüzünde
güneş..
ve bedenim yanıyor sokak ortasında.
kalıyorum sessiz
her şeysiz
kimsesiz..
sonra sen geliyorsun aklıma..
susuyorum...
mehmet akif çimen
ocak 2010