Kanar Yansıması

kendimi sözcüklere astım
cümle cümle dokuyarak ölümü
sana ölüşümü...

’hiç ölüm dokunur mu? ’ deme
şiirle örülürken zaman
kanar uzaklığın yansıması yüreğimde
zaman aynada kendine baktığında
sensizliğimi görünce
dokunmuştur sonsuzluğun
son nefesinin rengi...

gel...
bir başka yaralanacağım bu sefer
söz...
genç kız sesindeydin ağaçları büyük
ben böyle şırıl şırıl bir mırıltı
yaprakların arasından diz kapaklarına değen
bir gün ışığı olmak istiyorum
diz kapaklarınla sevişsem
geçer mi ki acılarının son yaşlılığı? ...
gençsin sen henüzlü şimdimin yüz yılı gibi...
diz kapaklarını uzat
öpüşelim adımlarınla
yitsin bu durgunluk
öpüşelim adımlarınla
açık ara önde olalım ölümden
gitsin bu dalgınlık

ey ahalisi yalnızlığımın
sonlanmamış on bin yılımın lanetsiz tek kavmi
kays bin mülevvah’ın şarap kadehinden geldim
fuzuli’nin su kasidesi’nden
mağrip çöllerini umursamazken gönlüm
şimdi dizlerine sarılışım nedendir?
gelmeyi hiç bilmez misin?
benim gitmeyi bilmediğim kadar...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.