Ruh fırtınasından geçti, huzurda hüznü aradı
Apansız masun hatırlayıştan fırladı
Kendi içinde toplanmanın bütün sırrı

Nefti yeşil ipekten, mor kadifeden
Görkemli giysilerim vardı
Modası geçmeyen ayrı ayrı
Taşıdım onları mükemmel bir askı gibi

Kadınımsı
Fedakâr
Vefalı
Anaç

İki oğlum birde kızım oldu, hattatın elinden çıkma
Lezzetleri anzer balı
Biri daha var
Ruhumu parselledi
Tek kelime mefhum ifratı yoktu
Üretmiyor ondan üreticiler

Sinemde nefretle çizilen tek söz onun değildir

Huzur kendim için ürettiğim bir masaldı
Hayallerle doldurdum, içinde eridim
Hülyasal hayat beni anlamadı
Sevgiyi ihtiyarlamış buldum onu anlayabildim

Evvel bir şahsiyettim
Mustarip oldum
Kendime sadık bu düzene
Kabul muhafazasını başaramadım
Sevmek
Fakat sevmek kâfi deyip
Hâlbuki huzur başka şeylerde istiyordu bilemedim

Kolalı örtüler, görkemli bir masa
Suraye bardak her şey tas tamam
Evin her bölümü düzenli yoktu hiç bir eksiği
İyi bir aşçı, titiz bir dadı, öğretici
Bütün görevler benim mesleğim
Saçları dağılmış kanepede sızan bir kadın

Anaçlık tifo mikrobu sardı tüm vücudumu

Benim ürünlerim pürüzsüz
Bencildir anaçlık
Hayata sunacak bunlar benim eserim

Boyları küçücük baktılar yüzüme hep aşağıdan
Okşadım onları hep yorgun
Kaçıncı defa o masun hatırlayış
Zamandan kırpsaydım
Müze gibi bir evde yaşamasaydık

Birlikte sinemada film izleseydik
Tenis oynayıp coşsaydık
Bahar düşünce mevsime
Özgürlüğe uçurtma uçurtsaydık

Yaşam, hem lezzet, hem güzel
Büyük denizler gibi susar aldatır
Bazen tabiat kadar haşin acımaz
İç güneşimin sıcağında yarimi erittim
Kendi iç fırtınasıyla boğuşmak beyhudeydi

Ömür dediğin ne ki?
Rüya görecek kadar az

Huzurumu, hüznümü sevdim?
Şüpheye düştüm isyana gittim
Unuttum, kendimde arasaydım bulurdum
Sevgiyle hapsetmeye başlarsın sevgiye boğarsın
Sefalete inersin, ya da kıyısız denizlerde kaybolursun

Kendimi bir kabuğun içinde mapus sanıyordum
Zannettim ki o kabuğu kırarım
Parça parçaya böldüm kendimi
İmkânsızlığı inkâr ettim
Mefhum huzurun kendisiydi

Huzuru hüznü mazlum gördükçe
Bir gün zalim olursun
Ben huzur insanıyım diyordum
Ama hüzün terbiye edecek beni

Kadınların en iyi giyimlisi olduğumu sandım
Ben çıplak yaşıyormuşum farkına yeni vardım
Garip bir son baharda, yaprak yaprak dağıldılar
Tek tek uğurladım gidenleri
Bu uzvi acı, son raddesine getirerek ağlattı
Işıkları kapadım, damlayan yaşları karanlıkla sakladım

Cemil dalgalı bir ummanda
Özlem çok uzaklarda
Umut benim yakamda

Kaç mevsim oldu kapıyı içeriden açmayalı
Evde çıt yok
Her şeyi besleyen o hayat suyu benden çekildi
Onlar adeta hayatın tek vitaminidir
Tanzim edemedim
Mazinin tavsiyesi
Hünerler, el değiştirmezse devam etmezler!
Bu terbiye nesillerin hatırası
Üstüme atladı ufak bir parçası
Arsız izler bakır tenimde
Evvel geçtikleri yolu seyrettim

Kaybolmuş vehmi, aynasında yalnızlığı görebildim

Gördüğüm yüze sordum?
Kendin için ne yaptın?


KAYIP YALDIZ______Resim__KAYIP YALDIZ