öldüm sanki bedenimden benim yerime sen ayrıldın bedenimden
başımda bekliyorsun ellerimi tutmadan
saçlarımı okşamadan öylece bekliyorsun
bir sürü insan toplanmış başıma
çoğunu tanımıyorsun zira yüzlerine de bakmıyorsun
onlar uğraşırken kalbimle dudaklarımla buz kesen ayaklarımla
sen öylece bekliyorsun ölmemizi bekler gibi
sunni teneffüs yaparlarken sunni nefesle kendime gelmemi umarlarken
gözlerinden bir damla yaş akıveriyor
bir ışık görmektyim senin yürüdüğün
ben arafta asılı kalırken senin kelimelerinin ucunda
sen küçük adımlarla koşuyorsun benden uzağa
sen tam gider olduğun vakit açıyorum gözlerimi
etrafımda tanımadık onca yüz
sana inat mutluluktan ağlarken
evet farkındayım ölerek çıkardım seni içimdcen
göze alarak son nefesimi sunniye vermeye
söküp çıkardım seni içimden sen yürürüyüp giderken
ben hayata açtım gözlerimi koşar adım
güzel dediğin gözlerimi kocaman açtım
baktım ardından bir iki öksürdüm biraz zorlandım
sırtından tanıdım seni
hoşçakal demek istedim affet deyivermek
daha yeni ölümden döndüğümden
pek bir şey diyemedim, sen anladın