Uyur ya da uyanık
Bir hayal perdesinin ardında tanıdım seni.
Var ya da yok olduğunu bilmeden
Karşılıksız, katışıksız sevdim seni
Yüreğinde bir lahza dinlenmeden yaşadım diyemem
Yaşamadım ki hiç; seninle beraberce seni.
Şimdi yüreğim beni sana kavuşturacak
Yıldızlı gecelere muhtaç
Yağmur seslerine karışmış hayal ülkesinde
Oturup bir başıma;
Düşler kuruyorum kendimce
Ve bir hikâye büyütüyorum karanlık geceler içinde

İlk sana anlatmak istedim,
kalbimde biriken masalları..
En gerçek, en coşkulu halimle…
Bu hikâyede aşk, en çok sana yakışmıştı
Bu yüzden sana “AŞKIM” diye hitap edeceğim
“AŞKIM” seviyorum seni
YENİLMEDİM bak,
DAYANDIM her şeye rağmen diyeceğim

Ama gel gör ki;
Yıldızlar tutsak, geceler tutsak
Kendimi bir bıraksam bu şehrin gecelerine
Beni de tutsak edecekler, karanlıkları içine
Kalmamam lazım, daha fazla geç vakitlere…
Korkuyorum…
Her an yedi başlı bir ejderhanın yalazları
Kuşatıp yakacak benliğimi
Bu bir çocuk masalı değil belki;
Ama sahici yanlarımı kaptırmışım,
Bir” fareli köyün kavalcısı” hikâyesine

Sesime değen şiirleri beslerken dilimde,
En akılcıl, en masum halimi sundum şimdi hayata.
Artık sence masallar için çok mu büyüdüm?
Yok, büyümedimse; neden her defasında soluma dönünce
Cam kırıklarım batıyor kalbime…

Örselenmiş bir gül hüznü taşırken yüreğim.
Ürperiyorum.
Bir puslu sonbahar rüzgârı yapraklarımı döküyor
Hüznün sokaklarında örtüyor umutlarımın üzerini
İçimde bir çocuk direniyor tüm olmazlara
Ses oluyor çığlık çığlığa

Sevdiğim…
Yeniden, bitimsizce atıldım uykusuzluğuma.
Artık zamanın değerini ‘’sen mihengine’’ vurup değerlendiriyorum.
Sensiz bir an bile züldür ömrüme
Damarlarımda şahlanan haline selam ver.
Sahiplen.
Açılan en güzel yaranın hatrına biraz nazar et ırağımdan.

Sana geldim, aç kapılarını.
Tüm zamanların en bitimsiz kıyamında dilenmiş bir duanın kabulüdür.
Aç ki geleyim… İste ki bileyim… Söyle ki ;
Bilinmez hallerim gözüne değmesin….
Bu hikâye de hayatın sırtına yüklenmeden yitmesin
Aç kapılarını…


ESMİZE
PERİHAN TUNÇOK

CANIM RUHUMA SES ARKADAŞIM SONSUZ TEŞEKKÜRLER....