Ermiş bir rüyanın sabahı
Karanlık bir yola başlıyor ömrüm
Korkulara saplanmış umutlar diziyor ardı ardına
Bir duyan olsa
Öldüm sanır ve selamı bekler akşama


İkindi ya da öğle değil benim cenazem
Gece kuşlarının çıktığı vakit oldu ölümüm
Öylesine
Yola çıkmış yolcular gibi bavulsuz bıraktı ruhum
Ölmedim
Galiba kaybolan gururum
Ondandır yok sayışım kendimi
Kalabalık ortasına oturup sorduğum sorular ondandır
Ölen kim ?
Nerden geliyor bu yalnızlık kokusu


Vakit çok geçmiş değil
Burnumun direği sızlıyor
Kendi kokumu duyar oldum sağda solda
Korkuyorum
Birazdan ölümü de görecek gibiyim
Sanılacaktı oysa …
Şimdi hazır bekliyor bir teneşir
Ve tanıdıklarım ağlaşmakta…


II


Ermiş bir uykuya yatmadan
Uyanmışlığım dürülüyor boğazıma
Ölmemişim hepsi bir rüyaymış
Ve rüyalar bilmem kaç saniyelik beynimin ucunda
Beni çıldırtmakta .