Farz-ı mahal;
Adem nice kâm alır hayattan,
Vakt-i mevtini bilince evvelden?
Çırpınır lahza geçmesin an be an,
Yahut biçare bekler
sebat ederek cebren.
Ebedi firak; yeri, sırası belli
bekliyor ezelden.

Mütemasil olur o ki ahvalin; heyhat!
İnfazın sabit vaktini bekleyen;
İdamlık hükümlü, çaresiz, nâdan...
Elemi pek güç, göçmek şuuru her an.

Bilme işte ey aptal nefsim,
Kat-i vaktin kabz-ı ruhun.
Bilakis lezzeti aslında yahşi;
Her dem görememek nihayeti.

Mütefavit işte çok şükür halin,
Cüzamlı hasta gibi
her dem hazin.
Muamma olsun
bırak sırası gidişin.
Muallakta kalmasın her an
fikrin ve iştigalin.
Musallat olmasın bilinci
ölümün hep; aman! Ne elim.
Musalla zaten her halükarda
son istirahat yerin.

O halde idame et hayata,
Sanki ölüm zamanı
bin yıl uzakta.
Sanki ölüm meleği
her an kapıda.
Ne fark eder sonsuza karşı
uzun ya da kısa?
Medar-ı endişe değil bilememek;
Zaman-ı mevtin aslında.













eganisss