’Muğla’dan ayrılırken’

Yılların üstüne çizgi çekerek,
Ardıma bakmadan ben gideceğim.
Kalsa da anılar bu küçük kentte,
Yarından korkmadan ben gideceğim.

Görülen rüyayı anlat hayra yor.
Suçlusu kader mi bir de bana sor.
Gözümde damlalar yüreğimde kor.
Gurur yıkmadan ben gideceğim.

Sayısız hatıra kalsa geride,
Maziye inse de ince tül perde,
Yarınlar karanlık olsa da bile,
Bir ışık yakmadan ben gideceğim.

Bilirim ağlamaz üzülmezsin sen.
Dilerim bir tanem solmasın neşen.
Hayat dediğimiz gül bahçesinden,
Dikenler dermeden ben gideceğim.

Ne bir tas suyu dök,ne mendil salla.
Ne mektup yaz,ne kart,ne haber yolla.
Mutluluk dileğim hep dualarla,
Kalbini kırmadan ben gideceğim.

Gelirsen benimle gönlümde yerin.
Gelmezsen bir tanem ’Hoşça kal.’ derim.
Kaderim bu imiş der de giderim.
Ölümü görmeden ben gideceğim.

Bu iki fidanın toprağı sensin.
Bırak bu fidanlar meyvesin versin.
Bizler bastonlarla,onlar emeklesin.
Tabutla gitmeden ben gideceğim.

1998 Muğla

Mahmut Çetin Zorba