Gittin yıkıldı gönül kalem, soldu karanfillerim
Sustu tüm sesler çevremde gülmüyor yüzler
Belki yanlıştı, zamansızdı belki de bu sevgim
Sahte güneşe kanmış açıvermişti tüm güller

Gitme dedim dinlemedin duymadın yalvarışlarımı
Öksüz bıraktın en halis en gerçek duygularımı
Bir duyabilseydin kalbimin dinmez fırtınalarını
Sahte güneşe kanıp açmazdı o zaman güller

Sensizlik ve derin sessizlik kaldı şimdi buralarda
Hiçbir tadı kalmadı artık gün batımlarının da
Hasretin buruk kokusu var şehrin sokaklarında
Yokluğundan dallarında solmuş tüm güller

Elinin değdiği her yer gülümsüyor şimdi bana
Bense hâlâ adını kazıyorum ağaçların dallarına
Muhtacım, ihtiyacım var o gizemli bakışlarına
Tutmuyor hiç birinin yerini rengârenk güller.

Dön desem dönemezsin gelemezsin geriye
Hiç inanmadın ki böyle büyük bir sevgiye
Son bulacak ömrüm seviyorum diye diye
Belki açar tekrardan mezarımda güller.
31/05/2006