1
Yorum
0
Beğeni
2,0
Puan
1367
Okunma
Zamanı dört nala koşturan rüzgar.
Ölümü ansızın getirir bir gün.
Baş ucumda çivilenmiş saatin.
Tik takını susturur bir gün.
Yaş otuzbeş yolun yarısı.
Yarısına dayanmadan kaldır naaşı.
Ömür hanemize böyle düşmüş saatler.
Kim bilir,nerde,nasıl kimler bizi gömecek.?
Ölüm ne hazin tablo,ölüm ne garip bir şey.
Korkusundan uyukuya dalmak olmuş bir hayal.
Uyusam mı bilmem ki kalkmamakta ihtimal.
Ölüm ölüm dedikleri şey.
Bir yastığa korkusuz , ne zaman baş koyacam.
Sabaha uyanmanın varsayımıdan uzak.
Sonsuzluk uykusuna ben ne zaman dalacam.
Söyle ölüm denen sırra ne zaman ulaşacam.
FİKRET EDİŞ
Cahit Sıtkı Tarancı’nın anısına.
12/10/2009
1910-1956’ölüm korkusuyla uyanık
hüzünllerin şairine.
2.0
100% (1)
Cevap Yaz