Ölüm bu hayatdaki en büyük gerçek
Zaman mı bu yaşanılan acıyı hafifletecek
Yoksa akıl mı acıdan zayi olup tükenecek
Bir film şeridi gibi geçiyor yaşanılan sahneler
Aslında onlar sahne değil yaşanılan saniyeler
Insanlar toplanıyor mahşer yeri misali
Herkes bir şey diyor kendince
Ateş onların yüreğine düşmüşcesine
Oysa onların ki sadece çekiştirme
Acıyı yaşayan oysa gidenin geride bıraktıkları
Eşi çoçukları kardeşleri değer veren dostları
Oda bu hayatdaki diğerleri gibi bir tiyatro sanatçısı
Kendi sahnesi kendi oyuncu arkadaşları
Ama artık perde kapandı
Seyirciler yavaş yavaş dağıldı
Artık perde bir daha açılmayacak
Artık o oyun bir daha sahne almıyacak
Oyuncu arkadaşları başka sahnelere çıkacak
Oysa o kendini gömdüğü sahnesinde
Tek kişilik bir oyun oynayacak
Karanlık odanın canlıları ve toprak ananın sıcak kucağı
Incitmeyin toprağında çiyanlar böcekler babamı
Üşütme sıcak tut toprak ana babamı
Sana emanet ettim unutma atamı
Sen sakla senden isterim
Zamanı gelince babamı