Uzun zaman oldu bu sessizliğe anlam yüklemeyeli
Gittikçe derinleşen derinleştikçe karanlığı artan bir şey var içimde
sonra bir fotoğrafta asılı kalır hüzün,
bilinmeyen her dilde öpülür
ve göz yaşlarıyla kutsanır her hıçkırık

yitik yüzünde hevesli çocuklar,
belki de hep bir yanarı terk edilmeye müsait
ve her gidişte bir yanılış yeniliş…
ve kimse bilmesin görmesin diye en güzel çiçekleri bir birimizin içine dikerdik
sonrası muzur bir yalnızlık darmadağın etsin diye…
şimdi bilinen bir hayatta,
Açıklaması olmayan bir yolculuğum
yolunu bulmaya çalışan bir çocuktum/yoktum
varlığı seninle anlamlanan bir kuldum…
sen yoksun artık,ne zaman yoksul kalsam
kör ve paslı bir giyotinin gıcurtılı inişlerin de boynum vurulur
hayata veda edip giderim yalnız ve kimsesiz
sadece ve sadece hayallerimle birlikte bu şehirden……
AKGÜN