Dün gece yoktun yine
Ruhumdan çaldığın o parça, eksik kaldı benliğimde
Ve sen gelmediğin sürece
Yarımdım yine

Gözlerim sana ait bir iz ararken
Atladığı ayrıntıyı göremedi bile
Görünmezdi çünkü sevgin
Tüm soyutluğuyla, gizlenmişti kalbime

Mutsuzluğun üzüntümse
Mutluluğun sevincim demekti
Ruhun taşıyamadığı an bedenini
Duygusuz bıraktın beni

Dostluksa adı bunu
Bırakmalı öyle kalsın
Değer kaybetmesin başka bir kimlikte
Ardındakiler azalmasın

Karanlığı karanlık yapan içindeki aydınlıksa
Beni ben yapan sendin
Kaybolurken uzaklarda, bürünürken sonsuzluğa
Benden benliğimi aldın

Hissedebildiğim tek şey senin sevgin
Ruhuma kanıt, senin sevgin
Sayılı şey kalmışken geriye senden
Kalbimi attıran, senin sevgin

Kalbim beynime itaat etmeyi kestiği an
Bil ki ruhum senin yanındadır
Bedenim umutsuzca yığılırken
Tek pişmanlığım sensizliktir

İnsan kaybedince anlarmış ya sevdiklerini değerinin
Sevdiğim sendin ve kaybettim seni
Uçup gitmesi gerekirmiş ellerinden
Son defa kanat çırpan sendin

Bırakma beni diye haykıramadım
Ne olur bile diyemedim
Şeffaf bir uçurumdu sanki
Sensizliğin doldurduğu yıllarım

Yavaş yavaş uyuşmaya başladı bedenim
Ve son olarak kalbimi hissetmekteyim
Yavaşlayan ritim eşliğinde yayılan, artık acı vermekte
Kimliğimden şimdi ayrılıp, koca bir hayatı, anılara bırakmakta…