Sorma sakın vefayı, rastgele hayırsıza,
Anlamaz ki dilinden, gül göndersen gamsıza.

Seyret kendi gülünü, daha evladır bil ki,
Değsin bir kucak güle, vefalıca sevil ki...

Bahçe kurmakta varmış, elde kalan güllerden,
Kalmazmış ayak izim, geçtiğim gönüllerden.

Hal bu ki bir zamanlar, kurardım mezatımı,
Her gönül kapısına, bağlıyordum atımı...

Bir murat bekleyenin, ben vardım hayalinde,
Bir şekerdim ezilen, her güzelin dilinde...

Geçince gül mevsimi, kimler hatırlar, kimi?
Nasıl kışın karı var, gülünde bir mevsimi.

Geçti gülün mevsimi, sarı yaprak zamanı,
Dilimi teyelliyor, anıların amanı !...

Görmezlikten geliyor, saksıda duran çiçek,
Beklerim köşelerde, kim elimi öpecek?

Yeni alışkanlıklar, doğurur yeni günler,
Dallara hiç benzemez, gönülde ki sürgünler.

Elbet doğacak diye, acıtmaz gün batımı,
Bir kez sürmüş bulundum, dönmez hayal atımı...

Bilmediğin dağlarda, nal keserken atımız,
Bir fanusta nefessiz, son bulur hayatımız!

Nereden bileceksin, kaç yüzü var hayatın?.
Kaç vadiden geçsen de yorulur bir gün atın.

Al atını, ver bana, güzel hayallerimi,
Saçımı yolar gibi, yoldunuz güllerimi....



Hayrettin YAZICI