Þiirimize mutlak surette hikâye aramaya gerek yok..
Bir devrin falakasýyla baþýmýzda saygý abidesi gibi taþýdýðýmýz eðitmenimizin, gündüz yatýrdýðý falakanýn müessir hâlini anlamak üzere akþam yemeðine geldiði evimizde, bize sorduðu þu; "Evlât ayaklarýn nasýl.. Falakanýn acýlarý halâ sürüyor mu" suali o günlerimizin en müstesna hasbihâllerini ortaya getiriken;
Rahmetli babamýz merakla; "Hoca, çocuðu falakaya mý yatýrdýn? Ýyi de etmiþsin. Bunlar böyle böyle adam olacak.. Yatýr, yatýr, eti senin kemiði bizim" den öte bir lâf etmezdi..
Þimdi çocuðuna pilastik hortum ile þöyle bir dokunan öðretmene hodgâm mahkemeler kuranlar, neticede nasýl bir gençlik yetiþtirdiklerini farkýna iþ iþten geçince varýyorlar..
Peki bizim falakaya yatýrýlýþýmýzýn sebebi neydi?
Yanýmýzdaki arkadaþýmýza bir þey söylemek..
Her okulu birincilikle bitirmiþ bu zeki öðrencinin ses kirliliðinden ve hocaya sagýsýzlýðýndan yediði dayak, asla zekilik mecrasýnda iltifat sayýlýp vazgeçilecek bir þey deðildi..
Evet, ne yazýk ki anne ve babalarýn öðretmenlere haþarý çocuklarýyla birlikte edebsizliðin devam etmesine gayret göstermeleri þaþýlacak bir durum..
Öðretmen; unutulmamalý ki bir harfine kýrk yýl köle olunacak kadar yüksek bir deðerin timsalidir..
Unutmayacaðýz. Eðer bizim de bir deðerimiz var ise bütün unsurlarýnýn temelinde iþte o adý Dayakçý’ya çýkardýðýmýz öðretmenlerimiz vardýr.
Bu duygularla can öðretmenlerime bir daha þükran duygularýmý belirtir, en derin saygýlarýmý sunarým..