Manisa garında çınar ağacınım.
Senin sevdanı yaşayan ve seni bekleyen.
Ardımda bıraktığım umutlarım,
Dallarımdan düşen yapraklarım.
Geçen senelere inat,
Bir tek doğrum var benim
Sana duyduğum büyük aşkım.
Manisa garında çınar ağacınım.
Yüreğinde paslı çivilerle aşkının tabelası olan.
Dallarımda kuşları yaşatırım
Yokluğunda onlardır beni avutan.
Sen bilirmisin beklemeyi sevgilim,
Bilirmisin gelmiyeceğini bile bile,
Dönmeyeceğini bilerek beklemeyi.
Bir umut dersin,
Bir umut belki hatırına düşer,
Gittiği o trenden bir gün belki de iner.
Hiç terkedildin mi bir istasyon garında,
Hiç kök saldınmı sen bir çınar tadında
Yarınlarına.
Dallarına konan kuşlarla konuşursun,
Bir simitci tezgahı altında,
Yolcular gelip gider,
Gölgene sığınırlar bahar tadında.
Sen gittiğinde mevsim bahardı,
O zamanlar hatırlarmısın?
Buharlı trenlerde vardı.
Hani binmiştin 10:45 buharlı trenine
Dönerim demiştin elbet dönerim ve gelirim,
Sana tek sana gelirim ben.
Bekle beni sevgilim,
Bekle döneceğim sana yeniden.
Hala bekliyorum seni ben.
Manisa garında çınar ağacınım
Senin gelişini bekleyen.
Seneler geçti hiç bir iz kalmadı artık
O buharlı trenlerden.
Çok mevsimler geçirdik bu gar ve ben.
Gücüm kalmadı artık
Kalmadı, gidenin dönüşünü beklemekten.
Her gün yana yatmış dallarımı kesiyorlar,
Beni bende değil bende ki seni bitiriyorlar.
Bir tek dalım kaldı her şeye inat,
Ve bir göçmen kuşun yuvası var üzerinde
Belki de yarın uçacak.
Dön artık sevdiğim, dön.
Gittiğin yerden.
Yarın vucüdumuda kesecekler
Artık bir şey gelmiyecek elimden.
Manisa garında çınar ağacınım,
Dalım yok, kuşlarım yok, Gövdem yerlerde
Soruyorum sevdiğim ben sana
Bu gittiğin yerde,
Döneceğim bekle demiştin
Benim sevgilim bilmiyorum artık nerede.
Belki bir gün dönecek
Benim sonumun olduğu bu yere.

Gürsel PAL