atmaya kıyamadığım
kararmış gümüş bir çerçeve ismin

içindeki resmi
hileyle alıp elimden
hani o hiç yüzünden
herşeyi bin parça edip de gittiğin akşam
yok etmiştin

o günden beri ilk kez
bu sabaha karşı yattığım
delik deşik yorgun uykumun kuytularında buldum izini
düş içinde düş gibi
bezgindin

üstelik
güya misafirimizdin bir odasında
o sevgili çocukluk evimin

kâh Çınaraltı’nın serinliğinde
kâh deniz kıyısında
yine bana küs gibi
benimle gezindin

ah sevdiğim
nasıl da özlemişim

hatırlamak istiyorum da şimdi
sen bana
ben sana ne söyledim

anlamı neydi
bulutlu bakışının buğusunda ıslanmış kirpiklerinin
çözemedim

rahmete yürüyen babam da bizimleydi
ve ben meczup mahzunluğundaydım
kimsesizliğimin
sensizliğimin
bî-çâreliğin

ah ömrümün bilmecesi
bitmedi mi sürgünlüğü yüreğinin
yetmedi mi işkencesi sessizliğinin
dinmedi mi fırtınası bu kan davalı sevda öfkesinin

dilim varmıyor halâ
lanet olsun

"ben de seni sevmiyorum
çoktan unuttum" diyemedim

ve biliyorum ki
son nefesime dek
o kararmış gümüş çerçeve misali
yüreğimin zimmetinde kalacak sevgin...

CEYDA GÖRK
19KASIM2009